Sexualiteit taboe in psychiatrie

Seksualiteit binnen de psychiatrie lijkt nog altijd taboe, een vermeden item, zo stelt Ronald Krom in zijn blog op nursing.nl vast.

‘Een cliënt vertelde mij onlangs dat het hem opvalt dat artsen en verpleegkundigen meestal niet over seksualiteit spreken. In een jarenlange reeks van behandelend artsen en begeleidend verpleegkundigen was er slechts één arts die seksualiteit in de gesprekken met hem aan de orde bracht.

Bij het bespreken en voorschrijven van anti-psychotische medicatie werd gesproken over bijwerkingen als speekselvloed, gewichtstoename, e.d., maar het mogelijk verlies van libido kwam niet aan de orde in het gesprek, zo vertelde hij. Toen verlies van libido later in de behandeling wel aan bod kwam in een gesprek met de arts, kreeg hij te horen dat er op teruggekomen zou worden zodra hij meer ’stabiel ’ zou zijn. De cliënt had graag gezien dat dit wel besproken was geworden. Hij had graag over willen stappen op een andere medicatie. Libidoverlies is niet fijn.

Dezelfde cliënt ziet graag dat er een fysieke ruimte aanwezig is binnen instellingen om je partner privé te kunnen ontvangen. ‘Op de eigen afdelingskamer mag ook, maar dat wordt vaak niet toegestaan’, zo meldde hij. Hij gaf te kennen dat het voor medecliënten onderling niet mogelijk zou moeten zijn om seksueel contact te hebben op de afdeling. Cliënten kunnen verward zijn, onder druk gezet worden en gevoelens van schaamte achteraf kunnen ernstig zijn. ‘Personeel moet er op toezien dat dit niet gebeurt.’

En waarom geen eigen seksboekjes aanschaffen voor op je eigen kamer’, vroeg hij zich af. ‘Liefde, erotische gevoelens en driften laat je niet buiten de poort als je opgenomen wordt’, stelde hij duidelijk vast.’ Seksualiteit binnen de psychiatrie lijkt nog altijd taboe, een vermeden item.’

Bron: Nursing.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *