Hoe ga je als ouder om met zelfdoding van je kind?

Psychiater Stanneke Lunter (55) verloor tweeënhalf jaar geleden haar 17-jarige dochter Jitske door zelfdoding en schreef er een boek over – Geen pijn, geen angst, geen leven. De veerkracht voorbij – dat vandaag op het congres ‘Gegrepen door de dood’ is gepresenteerd. Lunter blikt in het boek terug op het leven van haar dochter, beschrijft hoe haar depressiviteit tot de dood leidde en stelt zichzelf de schuldvraag. “Als je zelf psychiater bent, ligt dat misschien nog meer voor de hand dan anders.”, zo lezen we in artsenauto.nl

“Ik heb nog geruime tijd geprobeerd ‘gewoon’ weer aan het werk te gaan. Ik had in feite twee banen, voordat Jitske zichzelf doodde: ik werkte tien uur in de week in een revalidatiecentrum in Enschede, Het Roessingh. Daar begeleidde ik revalidanten die ook psychiatrische problemen hadden, zoals mensen met een depressie bij NAH, MS of ALS, of mensen met chronische pijn en/of vermoeidheid, vaak gekoppeld aan Somatisch Onvoldoende verklaarde Lichamelijke Klachten (SOLK). Met dat werk ben ik een paar weken na het overlijden van Jitske weer begonnen. En dat doe ik nog steeds.

In mijn andere baan was ik een van de psychiaters in de Ziekenhuisgroep Twente. Ik heb in kleine stapjes geprobeerd dat werk in zijn volledigheid weer op te pikken. Maar het ging niet. Op allerlei momenten werd ik betrokken bij de zorg voor mensen die suïcidale gedachten hadden of een suïcidepoging hadden gedaan. Dat is nou eenmaal een veelvoorkomend onderdeel van het werk. Het raakte me te veel. Als psychiater was ik gewend voortdurend te schakelen tussen mijn eigen menselijke kant, waardoor ik vanuit betrokkenheid, empathie en medeleven contact maakte met patiënten, en mijn professionele kant, waardoor ik deskundigheid kon inbrengen. Maar ik kon bij suïcidale mensen de balans tussen die twee niet goed meer vinden, en het putte me uit.

‘Rationeel gezien ben ik er op geen enkele wijze schuldig aan. Maar het voelt anders’

Ik denk dat het onvermijdelijk is dat je je als ouder de vraag stelt of je de zelfdoding van je kind misschien had kunnen voorkomen. En als psychiater-ouder helemaal. In rationeel opzicht was er niets mis met ons als ouders, daar ben ik me terdege van bewust en dat zeggen ook onze andere kinderen, familieleden en vrienden. Dus rationeel gezien ben ik er op geen enkele wijze schuldig aan. Maar het voelt anders: mijn dochter heeft zichzelf gedood, en dús was ik als ouder niet goed genoeg. Ik heb haar niet kunnen beschermen. Dat blijft spoken.

Behalve het verhaal van Lunter, bevat het boek Geen pijn, geen angst, geen leven. De veerkracht voorbij bijdragen van kinder- en jeugdpsychiater Jan Meerdinkveldboom en psychotherapeut/systeemtherapeut Ineke Rood over het herkennen en behandelen van depressiviteit bij jongeren.

 

Lees het hele verhaal van Stanneke Lunter in artsenauto.nl

2 reacties op “Hoe ga je als ouder om met zelfdoding van je kind?

  1. Onze dochter is helaas ook zelf uit het leven gestapt… 22062022
    Graag zou ik dat boek willen bestellen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *